Umowa faktoringu jest umową nienazwaną, a jej treść reguluje zasada swobody umów wyrażona w Kodeksie cywilnym
Art. 3531 Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.
Przez lata praktyki biznesowej, w umowie faktoringu wykształciło się kilka, charakterystycznych dla tego stosunku prawnego, postanowień umownych. W tym artykule chcemy przedstawić Ci istotną klauzulę pod nazwą del credere, z którą możesz się zetknąć. Czym jest? Dlaczego strony się na nią decydują? I na co należy zwrócić uwagę przy zawieraniu umowy faktoringowej? Odpowiedzi na te pytania znajdziesz poniżej.
Czym jest klauzula?
Klauzula to nic innego jak postanowienie w zawieranej umowie, które co do zasady precyzuje prawa i obowiązki stron. Przy formułowaniu umowy faktoringowej stosuje się wiele klauzul, a jedną z nich może być wspomniana powyżej klauzula del credere.
Klauzula del credere
Klauzula del credere w ścisłym znaczeniu oznacza przejęcie ryzyka przez faktora. Taki zapis umowny dotyczy jedynie wybranych rodzajów faktoringu. Najczęściej spotykany jest w faktoringu pełnym. Można go również znaleźć w umowach o finansowanie dostawców, gdzie w roli podstawowego dłużnika występuje firma organizująca taką usługę swoim dostawcom.
Faktoring pełny, zwany też faktoringiem właściwym oznacza umowę - zawartą pomiędzy przedsiębiorcą oraz faktorem - w której ryzyko niewypłacalności dłużnika przyjmuje na siebie faktor. Istota klauzuli polega więc na tym, że z chwilą nabycia przez faktora określonej wierzytelności od klienta (tj. faktoranta), ponosi on pełne ryzyko niewypłacalności dłużnika i nie może tego ryzyka przenieść z powrotem na faktoranta. Jedynym dłużnikiem odpowiedzialnym za spłatę zobowiązania do faktora pozostaje wówczas odbiorca faktoranta.
Uwaga : W przypadku innych rodzajów faktoringu ryzyko niewypłacalności odbiorcy ciąży również na przedsiębiorcy.
Cesja wierzytelności
Przeniesienie wierzytelności występujące przy faktoringu właściwym jest typowym przykładem sprzedaży wierzytelności ze względu na definitywne przeniesienie praw do roszczenia.
Należy jednak zauważyć, że zanim faktor podejmie pełne ryzyko oraz podpisze umowę zawierającą klauzulę del credere, dokładnie sprawdzi stan majątkowy oraz prawny dłużnika, aby ograniczyć ryzyko strat. Instytucją ułatwiającą taką weryfikację jest np. biała lista. Dokładna analiza kondycji finansowej dłużnika jest ważna szczególnie z punktu widzenia faktora, ponieważ to on ponosi ostatecznie ewentualną stratę. Brak możliwości pełnej weryfikacji kondycji finansowej dłużnika lub negatywny jej wynik jest zatem pierwszym warunkiem odmowy nabycia takiej wierzytelności przez faktora.
Regres
Faktoring pełny nazywany jest również faktoringiem bez regresu. Dzieje się tak, ponieważ w tym rodzaju usługi nie ma zastosowania instytucja regresu. Treść zawartej umowy przenosi wierzytelność bez prawa roszczenia zwrotnego względem przedsiębiorcy. Oznacza to, że faktor, który nie jest w stanie odzyskać roszczenia od dłużnika, nie może się zwrócić do przedsiębiorcy o zwrot wypłaconej sumy.
Podsumowując
W typowej klauzuli del credere to faktor godzi się na bezwarunkowe przejecie ryzyka niewypłacalności odbiorcy. Jednocześnie ma on obowiązek spełnienia świadczenia wobec swojego klienta (faktoranta) jakim jest zapłata uzgodnionej kwoty za nabywaną wierzytelności. Ponieważ nie przysługuje mu instytucja regresu, podejmowanie takiego ryzyka jest zwykle związane z dokładną analizą finansową dłużnika oraz wysokim kosztem takiej usługi dla firmy.
Chcesz wiedzieć więcej nt. Faktoringu? Zajrzyj do naszej Akademii Faktoringu, gdzie w rzetelny i prosty sposób wyjaśniamy procesy związane z nowoczesną formą finansowania.